Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

" Βαθμοί ως ένδειξη προόδου ή εργαλείο ισοπέδωσης της αυτοεκτίμησης;"

                         


Τελικά τα προβλήματα που δημιουργούνται από την ύπαρξη των βαθμών είναι περισσότερα από αυτά που λύνονται. Οι βαθμοί υπάρχουν ως μετρητές του αποτελέσματος μιας προσπάθειας- ναι - αλλά πόσο σχετικοί μπορεί να είναι; Πολύ θα έλεγα εγώ. Πώς ένα παιδί θα μπορέσει να πάρει την προσωπική του ικανοποίηση όταν κάνει την προσπάθεια του αλλά οι διάφοροι παράγοντες που το επηρεάζουν δεν του επιτρέπουν να πάρει το 18 το 19 το 20; - βαθμοί που έχουν περάσει στην αντίληψη όλων ως αποδεκτοί.

Όπως ανέφερα και πριν τα προβλήματα που δημιουργούνται είναι περισσότερα. Έχω δει παιδιά ν' απογοητεύονται, να δακρύζουν και να παρακαλούν να μην αποκαλύψουμε το βαθμό που πήραν στους γονείς, να ζητούν μια δεύτερη ευκαιρία (τις περισσότερες φορές είναι ένας αξιοπρεπέστατος βαθμός- απλά δεν είναι 20). Έχω ακούσει γονείς να παραπονιούνται επειδή το παιδί τους έχει 17 στον έλεγχο- λες και το 17 είναι κάτι το ντροπιαστικό. Έχω ακούσει παιδιά να πειράζουν το ένα το άλλο και να φτάνουν σε επίπεδα κοροϊδίας επειδή κάποιος πήρε τον χειρότερο βαθμό στην τάξη και ας ήταν μια μονάδα μόνο κάτω από τον δικό τους. Έχω ακούσει περιπτώσεις παιδιών που έχουν αυτοκτονήσει με πιθανή αιτία την χαμηλή τους βαθμολογία. Τελικά τι μπελάς ειναι αυτός που έχουμε βάλει στο κεφάλι μας;

Γιατί αυτός ο ανταγωνισμός από τόσο μικρή ηλικία; Γιατί τα παιδιά που προσπαθούν δεν έχουν την ευκαιρία να επιβραβευτούν για αυτή τους την προσπάθεια; Γιατί υπάρχουν πολλά παιδιά που τελικά τα παρατούν επειδή κανεις δεν πίστεψε σε αυτά; Και παρ' όλο που τα περισσότερα προβλήματα φαίνεται να δημιουργούνται από αυτόν τον παράγοντα του εκπαιδευτικού συστήματος, λίγος λόγος γίνεται γύρω από αυτόν. Τι; Δεν υπάρχουν άλλες λύσεις να αναδειχθεί η πρόοδος του καθενός; Ένας ξερός αριθμός μπορει να περιγράψει τέλεια τις ικανότητες και την πρόοδο όλων των μαθητών αναιξερέτως; Έχω δει παιδιά να προσπαθούν πολύ και να προοδεύουν πολύ όταν τους λες ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ κι ας μην  έχουν πάρει 20, κι ας μην έχουν πάρει ούτε κάν 16 15 14...και έχω δει κι άλλα που το 20 το είχαν στο "τσεπάκι" και όταν ήρθε η ώρα να προσπαθήσουν πραγματικά δεν γνώριζαν τι θα πει προσπάθεια και αποτυχία.

Δυστυχώς το μυαλό μας - εκπαιδευτικών, παιδιών, γονιών- κινείται γύρω από τους βαθμούς. " Να διαβάσω να πάρω καλό βαθμό στο διαγώνισμα τριμήνου." Τι σημαίνει διαγώνισμα τριμήνου; Από την μια εξέταση θα μετρηθεί η ικανότητα μας; Ή μήπως το πόσο επιτυχείς μπορεί να είμαστε στο να αποστηθίζουμε από την μια μέρα στην άλλη; Δηλαδή οι δάσκαλοι και οι καθηγητές δεν μπορούν να εκτιμήσουν τι μαθητής είναι ο καθένας μέσα από ένα τρίμηνο επαφής μαζί του; Η χειρότερη φράση που ακούω στην τάξη όταν τα παιδια γράφουν ένα test ειναι η " θα μετρήσει στο τρίμηνο;" Λες και το διαγώνισμα τριμήνου ειναι αυτό  που θα κατατάξει τον καθένα σε μια λίστα πρώτου- τελευταίου που στο κάτω κάτω της γραφής δεν έχει και κανένα νόημα. Έχω δει και τελευταίους που έχουν διαπρέψει και πρώτους που δεν τα εχουν καταφέρει και τόσο καλά...Η ρετσινιά μας μένει του τελευταίου μαθητή -για όσο είμαστε σχολείο φυσικά -και ο κατακριμνισμός της αυτοεκτίμησης μας που αυτή κι αν παίζει ρόλο τελικά στην μετέπειτα επιτυχία μας. Έτσι προετοιμαζόμαστε στο σχολείο για να πετύχουμε αργότερα στη ζωή; I was just thinking...