Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

" Βαθμοί ως ένδειξη προόδου ή εργαλείο ισοπέδωσης της αυτοεκτίμησης;"

                         


Τελικά τα προβλήματα που δημιουργούνται από την ύπαρξη των βαθμών είναι περισσότερα από αυτά που λύνονται. Οι βαθμοί υπάρχουν ως μετρητές του αποτελέσματος μιας προσπάθειας- ναι - αλλά πόσο σχετικοί μπορεί να είναι; Πολύ θα έλεγα εγώ. Πώς ένα παιδί θα μπορέσει να πάρει την προσωπική του ικανοποίηση όταν κάνει την προσπάθεια του αλλά οι διάφοροι παράγοντες που το επηρεάζουν δεν του επιτρέπουν να πάρει το 18 το 19 το 20; - βαθμοί που έχουν περάσει στην αντίληψη όλων ως αποδεκτοί.

Όπως ανέφερα και πριν τα προβλήματα που δημιουργούνται είναι περισσότερα. Έχω δει παιδιά ν' απογοητεύονται, να δακρύζουν και να παρακαλούν να μην αποκαλύψουμε το βαθμό που πήραν στους γονείς, να ζητούν μια δεύτερη ευκαιρία (τις περισσότερες φορές είναι ένας αξιοπρεπέστατος βαθμός- απλά δεν είναι 20). Έχω ακούσει γονείς να παραπονιούνται επειδή το παιδί τους έχει 17 στον έλεγχο- λες και το 17 είναι κάτι το ντροπιαστικό. Έχω ακούσει παιδιά να πειράζουν το ένα το άλλο και να φτάνουν σε επίπεδα κοροϊδίας επειδή κάποιος πήρε τον χειρότερο βαθμό στην τάξη και ας ήταν μια μονάδα μόνο κάτω από τον δικό τους. Έχω ακούσει περιπτώσεις παιδιών που έχουν αυτοκτονήσει με πιθανή αιτία την χαμηλή τους βαθμολογία. Τελικά τι μπελάς ειναι αυτός που έχουμε βάλει στο κεφάλι μας;

Γιατί αυτός ο ανταγωνισμός από τόσο μικρή ηλικία; Γιατί τα παιδιά που προσπαθούν δεν έχουν την ευκαιρία να επιβραβευτούν για αυτή τους την προσπάθεια; Γιατί υπάρχουν πολλά παιδιά που τελικά τα παρατούν επειδή κανεις δεν πίστεψε σε αυτά; Και παρ' όλο που τα περισσότερα προβλήματα φαίνεται να δημιουργούνται από αυτόν τον παράγοντα του εκπαιδευτικού συστήματος, λίγος λόγος γίνεται γύρω από αυτόν. Τι; Δεν υπάρχουν άλλες λύσεις να αναδειχθεί η πρόοδος του καθενός; Ένας ξερός αριθμός μπορει να περιγράψει τέλεια τις ικανότητες και την πρόοδο όλων των μαθητών αναιξερέτως; Έχω δει παιδιά να προσπαθούν πολύ και να προοδεύουν πολύ όταν τους λες ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ κι ας μην  έχουν πάρει 20, κι ας μην έχουν πάρει ούτε κάν 16 15 14...και έχω δει κι άλλα που το 20 το είχαν στο "τσεπάκι" και όταν ήρθε η ώρα να προσπαθήσουν πραγματικά δεν γνώριζαν τι θα πει προσπάθεια και αποτυχία.

Δυστυχώς το μυαλό μας - εκπαιδευτικών, παιδιών, γονιών- κινείται γύρω από τους βαθμούς. " Να διαβάσω να πάρω καλό βαθμό στο διαγώνισμα τριμήνου." Τι σημαίνει διαγώνισμα τριμήνου; Από την μια εξέταση θα μετρηθεί η ικανότητα μας; Ή μήπως το πόσο επιτυχείς μπορεί να είμαστε στο να αποστηθίζουμε από την μια μέρα στην άλλη; Δηλαδή οι δάσκαλοι και οι καθηγητές δεν μπορούν να εκτιμήσουν τι μαθητής είναι ο καθένας μέσα από ένα τρίμηνο επαφής μαζί του; Η χειρότερη φράση που ακούω στην τάξη όταν τα παιδια γράφουν ένα test ειναι η " θα μετρήσει στο τρίμηνο;" Λες και το διαγώνισμα τριμήνου ειναι αυτό  που θα κατατάξει τον καθένα σε μια λίστα πρώτου- τελευταίου που στο κάτω κάτω της γραφής δεν έχει και κανένα νόημα. Έχω δει και τελευταίους που έχουν διαπρέψει και πρώτους που δεν τα εχουν καταφέρει και τόσο καλά...Η ρετσινιά μας μένει του τελευταίου μαθητή -για όσο είμαστε σχολείο φυσικά -και ο κατακριμνισμός της αυτοεκτίμησης μας που αυτή κι αν παίζει ρόλο τελικά στην μετέπειτα επιτυχία μας. Έτσι προετοιμαζόμαστε στο σχολείο για να πετύχουμε αργότερα στη ζωή; I was just thinking...

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

" Το σχολείο δε μαθαίνει μόνο γράμματα"



"Αφιερωμένο εξαιρετικά στους συναδέλφους εκπαιδευτικούς και πολυαγαπημένους γονείς των μαθητών μου που μου δίνουν δύναμη και κουράγιο να δίνω όλο μου τον εαυτό στα παιδάκια τους με τη συμπαράσταση και υποστήριξη που λαμβάνω από αυτούς."

Οι εμπειρίες στη ζωή δεν παύουν να είναι εμπειρίες. Είτε είναι καλές είτε είναι κακές. Ιδιαίτερα οι κακές εμπειρίες σε βάζουν πολύ συχνά να σκεφτείς παραπάνω και να αναρωτηθείς τι ήταν αυτό που τελικά έφταιξε και κυρίως αν ήσουν εσύ αυτός που την προκάλεσε αλλά και τί μπορείς να κάνεις για να αποτρέψεις στο μέλλον ένα παρόμοιο συμβάν. Οι κακές εμπειρίες τελικά είναι καλές! Σε κάνουν καλύτερο. Κι εγώ τις θέλω αυτές τις εμπειρίες αρκεί να είναι κάθε φορά διαφορετικές, να μου δείχνουν καινούρια πράγματα που δεν ξέρω και να αποδεικνύουν ότι δεν έκανα τα ίδια λάθη.

Δεν πάει πολύς καιρός αλλά αρκετός, τόσος όσος χρειάστηκε για να μου φύγουν τα νεύρα! Γιατί μπορεί οι κακές εμπειρίες να είναι καλές αλλά εντάξει... ότι νευριάζεις, νευριάζεις. Τουλάχιστον στην αρχή. Δεν πάει πολύς καιρός λοιπόν που μια από τις πολλές μαμάδες που έρχομαι σε επαφή καθημερινά ήρθε να με βρει μετά το μάθημά μου έχοντας επικοινωνήσει και με άλλους γονείς του τμήματος που έκανα μάθημα και έχοντας τους μαζέψει έξω από το γραφείο μου. Τρομακτική εικόνα για όσους με καταλαβαίνετε στα καλά καθούμενα, χωρίς προειδοποίηση! Φυσικά κάτι συμβαίνει, έκανα κάτι πολύ κακό αλλά πόσο κακό; Αν ήταν τόσο δεν θα έπρεπε να το είχα καταλάβει; Αυτές ήταν οι σκέψεις μου μέχρι να μπούμε όλοι μαζί στο γραφείο το οποίο είναι λιγότερο από 1,5 τετραγωνικό. Ήρθαν φυσικά να μου εκφράσουν την ανησυχία τους για το αν εγώ μπορώ να "κουμαντάρω" τα παιδιά στην τάξη  γιατί ακουγόταν από τα ίδια τα παιδιά ότι γινόταν στην τάξη φασαρία.

Είχε περάσει μόλις ένας μήνας από την έναρξη των μαθημάτων αλλά έχοντας το θάρρος με τους γονείς επειδή η συνεργασία μας πήγαινε περίπου τρία χρόνια πίσω και ήξεραν ποια είμαι  και τι κάνω εξήγησα ότι όντως συμβαίνει μέσα σε φυσιολογικά πλαίσια και ότι ήταν ακόμα νωρίς για να κατηγορήσουμε τον οποιονδήποτε είτε τα παιδιά είτε εμένα. Εξήγησα επίσης ότι φυσικά και είναι στα υπ' όψιν να βρεθεί λύση η οποία θα αρμόζει στον χαρακτήρα των παιδιών τα οποία μεταξύ τους είναι διαφορετικά. Τα παιδιά αλλάζουν ιδιαίτερα όταν μπαίνουν στην εφηβεία κι εμείς βρισκόμαστε ακριβώς μπροστά από μια τέτοια κατάσταση.

Δεν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους όλων των συναδέλφων κι αν κάνω λάθος παρακαλώ διορθώστε με αλλά κάθε χρόνο τους πρώτους περίπου 2 μήνες της σχολικής χρονιάς καθώς τα μαθήματα τρέχουν προσπαθούμε να μελετήσουμε τη συμπεριφορά των παιδιών και να καταλήξουμε κι εμείς οι  ίδιοι σε μια συμπεριφορά που θα ορίζει τελικά τις αλληλεπιδράσεις στην τάξη χωρίς φυσικά να τα προσβάλλουμε αλλά και να μη ξεπερνιούνται τα όρια. Εκεί πιστεύω ότι είναι και η επιτυχία και τελικά το περιβάλλον θα είναι αυτό που θα καθορίσει και το κατά πόσο τα παιδιά θα μάθουν καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς.  Μια πολυπόθητη ισορροπία αποζητάμε τόση όση για να μπορούμε να περάσουμε με τον δικό μας τρόπο τη γνώση αλλά και τις καθόλα αποδεκτές κοινωνικές αξίες.

Το θεωρώ υποχρέωσή μου τα παιδιά να μαθαίνουν μέσα από την τάξη μου να αποδέχονται τη διαφορετικότητα του κάθε ατόμου αλλά και την ισότητα που έχουμε όλοι μας απέναντι στα ίδια δικαιώματα, να αναπτύσσουν το αίσθημα της ευγνωμοσύνης για αυτά που ήδη έχουν, να σέβονται τον εαυτό τους και να το δείχνουν καθώς και να πατάνε γερά στα πόδια τους με τις δικές τους δυνάμεις. Η υπευθυνότητα και η αντίληψη ότι μαθαίνω για μένα είναι κάτι που υιοθετείται από μικρή ηλικία. Θεώρησα λοιπόν σωστό να τα εξηγήσω όλα αυτά όσο μπορούσα καλύτερα δεδομένου του "πραξικοπήματος" όπως αργότερα χιουμοριστικά χαρακτηρίστηκε από ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο αυτή η απροειδοποίητη εισβολή στον εργασιακό μου χώρο. Η απάντηση που πήρα ήταν επιεικώς αποκαρδιωτική..." Τα παιδιά έρχονται εδώ να μάθουν Αγγλικά." Εγώ πάλι από την πλευρά μου το Κέντρο Ξένων Γλωσσών όπου δουλεύω το θεωρώ σχολείο και το σχολείο δε μαθαίνει μόνο γράμματα. Και τα γράμματα δεν μαθαίνονται σε ένα ξερό περιβάλλον όπου επικρατεί μόνο η τάξη (στη ζωή υπάρχει και αταξία...) και που δεν ασχολούμαστε με τίποτα άλλο εκτός από λεξιλόγια και γραμματικές.

Η μαμά εκείνη βέβαια πήρε το παιδί της κι έφυγε και ύστερα ακολούθησε και μια ακόμα και μέχρι εκεί. Και σήμερα που πλέον μου έχουν περάσει τα νεύρα και κοιτάζω το περιστατικό από μακριά χαμογελώ γιατί κατάλαβα ότι έχασα μια μάχη αλλά όχι και τον πόλεμο. Λίγες οι απώλειες. Αυτά που θυσίασα για να έχω το δικαίωμα να συνεχίσω να υποστηρίζω αυτά που πιστεύω. Το σχολείο δεν μαθαίνει μόνο γράμματα και δεν θα αλλάξω τον τρόπο που κάνω μάθημα εμπλουτίζοντας το και με άλλα μηνύματα που κι εγώ στο σχολείο τα έμαθα στο βωμό του χρήματος. Να συμβιβάζομαι δηλαδή με αντιλήψεις που θεωρώ αν μη τι άλλο οπισθοδρομικές και που έχω επιχειρήματα για αυτές γιατί επαγγελματίας εκπαιδευτικός είμαι (δεν ξύπνησα μια μέρα και είπα από σήμερα θα κάνω μάθημα...), μόνο και μόνο για να κρατήσω το "πελατολόγιο" μου.

Οι γονείς για μένα είναι συνεργάτες μου και μου αρέσει να είναι συνεργάτες μου. Να μιλούν, να ανησυχούν και να εκφράζονται, να τους μιλώ να ανησυχώ και να εκφράζομαι κι εγώ...και να συζητάμε ήρεμα και με εμπιστοσύνη και να διαφωνούμε φυσικά και να βρίσκουμε λύσεις ρεαλιστικές και προς όφελος των παιδιών. Γιατί είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο, έχουμε τον ίδιο σκοπό, την ΠΑΙΔΕΙΑ των παιδιών.

Οι καλές εμπειρίες από γονείς φυσικά είναι πολύ περισσότερες και είναι αυτές τελικά που μου δίνουν δύναμη να παλεύω για αυτό που πιστεύω γιατί είναι πολλοί αυτοί που είναι δίπλα μου και με εμπιστεύονται και με στηρίζουν και τους ευχαριστώ πολύ για αυτό. Μου δίνουν την ελπίδα ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα στην εκπαίδευση αυτής της χώρας που ζούμε αλλά και που χρειάζεται δουλειά ακόμα. Οι δάσκαλοι είναι ικανοί αλλά χρειάζονται ακόμα χώρο να κάνουν τις ιδέες τους πραγματικότητα και φυσικά πραγματική συνεργασία.