Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

" Έχω συμμαθητές με Δυσλεξία. Τι σημαίνει αυτό;"


" Τις περισσότερες φορές δε μιλάει πολύ. Όταν η δασκάλα του κάνει μια ερώτηση κάνει πολύ ώρα να απαντήσει. Τα παιδιά πολλές φορές γελάνε γιατί η ερώτηση είναι πολύ εύκολη. Εγώ αναρωτιέμαι τι συμβαίνει. Δε μπορεί να μη μπορεί να απαντάει σε κάτι που μόλις είπαμε και πάνω από μια φορά. Μερικές φορές νευριάζω γιατί βαριέμαι να περιμένω άλλες πάλι λυπάμαι. Όλοι οι υπόλοιποι σηκώνουν το χέρι απεγνωσμένα για να απαντήσουν και να δείξουν ότι ξέρουν. Η δασκάλα τις πιο πολλές φορές δεν τους σηκώνει και περιμένει. Εκείνη ξέρει πως τα ξέρουν. Εκείνος κάθεται αμίλητος κοιτώντας συνήθως χαμηλά δείχνοντας να μη σκέφτεται καν την απάντηση αλλά περιμένοντας κάποιος άλλος να απαντήσει και να σταματήσει το μαρτύριο που τον έχει βάλει στο επίκεντρο." Αυτές είναι οι σκέψεις της Ματίνας μαθήτριας της 6ης Δημοτικού συμμαθήτριας του Σταύρου που έχει διαγνωσθεί με δυσλεξία και ίσως και άλλες συν-υπάρχουσες μαθησιακές δυσκολίες.

Είναι αρκετές οι περιπτώσεις όπου τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες βρίσκονται μέσα στην τάξη και καλούνται να ακολουθήσουν το ρυθμό των υπολοίπων έτσι όπως τον έχει καθορίσει και επιβάλλει η κοινωνία με βάση τον μέσον όρο ικανοτήτων των παιδιών. Αυτό δεν είναι ιδιαίτερα κακό αν αναλογιστεί κανείς ότι όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στη γνώση και μάλιστα σε ένα κοινό περιβάλλον όπως αυτό του σχολείου όπου προωθούνται και αναπτύσσονται χαρακτηριστικά όπως η κοινωνικοποίηση, η αντιμετώπιση προβλημάτων, η λήψη αποφάσεων κ.α. Το σύστημα καλώς επιτρέπει την ενσωμάτωση των παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες στα σχολεία αλλά είναι αυτό το πρώτο βήμα που θα εξασφαλίσει την πραγματική τους αποδοχή και την μετέπειτα επιτυχία τους;

Κατ' αρχήν να πούμε δύο βασικά πράγματα που αφορούν τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Πρώτον μαθαίνουν με διαφορετικό τρόπο από ότι η πλειοψηφία και Δεύτερον το προηγούμενο χαρακτηριστικό δεν έχει να κάνει καθόλου με την εξυπνάδα τους . Στο μεγαλύτερο τους ποσοστό είναι τόσο έξυπνα όσο και οι υπόλοιποι από εμάς. Αυτό το γεγονός τα κάνει να έχουν απόλυτη συναίσθηση του ότι κάτι πάει στραβά σε σχέση με τους άλλους και ως αποτέλεσμα είναι πολύ πιθανό να πέσει η αυτοπεποίθησή τους όταν αντιμετωπίζονται λάθος -όχι μόνο από τη δασκάλα αλλά και από τους συνομηλίκους. Οι συνομήλικοι βασικά μπορεί να είναι και πιο σημαντικός παράγοντας επειδή είναι η πρώτη ομάδα που ως άνθρωποι θέλουμε να γίνουμε αποδεκτοί. Πως λοιπόν μπορούμε να βοηθήσουμε;

Ως συμμαθητές που βρισκόμαστε με αυτά τα παιδιά κάθε μέρα πρέπει να καταλάβουμε ότι όλοι μεταξύ μας είμαστε διαφορετικοί, ότι όλοι έχουμε τις δυσκολίες μας σε διαφορετικά πράγματα. Το σχολείο είναι ένα από αυτά. Επίσης είναι πολύ πιθανό να είμαστε πολύ καλοί σε άλλα πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με το σχολείο. Έχουμε ποτέ αναρωτηθεί αν το παιδί που δεν μπορεί να απαντήσει σε μια εύκολη για εμάς ερώτηση είναι καταπληκτικός ζωγράφος, αν παίζει τέλεια ένα μουσικό όργανο ή τραγουδάει ανέλπιστα καλά; Αν τα ξέραμε όλα αυτά, δεν θα τον θαυμάζαμε απεριόριστα άσχετα με το τι κάνει στο σχολείο;

Το πιο απλό λοιπόν που μπορούμε να κάνουμε ως συμμαθητές του Σταύρου είναι να είμαστε υπομονετικοί μαζί του, να του δίνουμε χρόνο να απαντήσει, να μην πεταγόμαστε λέγοντας την απάντηση διότι αυτό δεν τον βοηθάει καθόλου να μάθει και τον κάνουμε να αισθάνεται άσχημα. Θα φοβάται να απαντήσει γενικά ακόμα κι αν ξέρει την απάντηση φοβούμενος ότι θα γελάσουν οι άλλοι μαζί του. Προσπαθούμε να τον επιβραβεύσουμε όταν λέει κάτι σωστά όπως η Ματίνα που όταν ο Σταύρος απαντάει πετάγεται να του πει ένα μεγάλο "Μπράβο". Θα δείτε πόσο γρήγορα ο Σταύρος θα απαντήσει πάλι με αυτοπεποίθηση και ότι μόνο από αυτό θα γίνει καλύτερος μαθητής και δεν θα τα παρατάει εύκολα. Κι εσείς ως συμμαθητές θα έχετε συμβάλει σε αυτό και ο Σταύρος θα σας έχει πάντα στην καρδιά του!